Afscheid en loslaten

Afscheid nemen doet pijn, iedereen weet dat en zeker als je niet weet wat er na komt. Maar zoals het plaatje hiernaast al vermeldt loslaten heeft ook zijn goede kanten.

De organisatie waar ik met veel plezier de afgelopen twee jaar heb gewerkt (en voor 2001 meer dan twintig jaar) laat mij nu los. Nu moet ik zelf nog alle leuke en vriendelijke collega's, het interessante werk, de te ontwikkelen opleidingen en het gebouw waar ik me thuis voelde loslaten.

Dat gaat lukken dat weet ik zeker maar het heeft even tijd nodig.

Vanaf 1 september heb ik weer een nieuwe uitdaging. Gelukkig kan ik weer aan de slag bij de EADTU. 

The European Association of Distance Teaching Universities (EADTU) is Europe's leading institutional association in online, open and flexible higher education, and is at the heart of the modernisation agenda of European universities. Growing from its eleven founding members in ten European nations, EADTU now has a membership of fifteen institutions and fourteen national associations across 25 nations. Its membership covers over 200 universities and around 3 million students.

In het verleden heb ik al werkzaamheden voor hen verricht en ook hier is weer het gevoel van thuiskomen. Wat mijn werkzaamheden zullen zijn weet ik nog niet precies maar dat het uitdagend en interessant wordt weet ik wel zeker.

Dus ieder afscheid is weer een nieuw begin en elk "nadeel hep z'n voordeel"  zou een bekende voetballer zeggen.

Wat betreft mijn verdere loopbaan, mijn passie voor onderwijs is nog altijd even groot: ik ben beschikbaar als coach, onderwijsondersteuner (ontwikkeling, competenties, leerdoelen, leeruitkomsten) en teamontwikkeling waarbij ik vooral de inzet van de collectieve leercyclus en communities of practice promoot en ook voor professionalisering van docenten en anderen. Dus bel of mail me of kijk op mijn website voor contact:.

U kunt de volgende instellingen benaderen voor informatie over mijn werkzaamheden:

           

KOM MAAR OP

Daar sta je weer. Na 40 jaar werken, een universitaire studie en een promotie en op 59 jarige leeftijd moet je weer opnieuw beginnen.
Het tijdelijk dienstverband waar ik me zo met hart en ziel voor heb ingezet wordt niet verlengd. Op de vraag waarom niet was het enige antwoord: dat is beleid!


Oke dan moet ik maar weer op zoek naar iets anders. Een project, een opdracht het maakt allemaal niet uit als ik maar niet mijn hand hoef te gaan ophouden bij het UWV. Daar heb ik toch te veel voor geleerd zou je zeggen. Maar wat bij werk- en opdrachtgevers blijkbaar alleen telt is het kostenaspect. Ik ben oud en kost te veel. Maar zo voel ik me helemaal niet, ik ben zeer flexibel inzetbaar en op ict gebied doe ik vaak jongeren nog iets voor.

Toch zou je dat ouder zijn ook als een voordeel kunnen zien. Ik wil helemaal geen volledige baan en hoe lang zou je me nog in dienst moeten houden? Echt geen zeven jaar meer, dus whats the problem?
Je krijgt er ook nog een flinke dosis ervaring en rust mee in huis dus werk- en opdrachtgevers: KOM MAAR OP!!


Ik wil hier ook geen klaagzang neerzetten maar de wet werk en zekerheid levert mij en vele anderen in mijn positie geen werk en zeker geen zekerheid op. Want ook als ZZP'er wordt het je moeilijker gemaakt om opdrachten te krijgen. De modelcontracten zijn zo ondoorzichtig dat iedere opdrachtgever huiverig is om een ZZP'er een opdracht te verstrekken. Het zou fijn zijn als de politiek zich hier nog eens over zou willen buigen.

Ondertussen zie ik natuurlijk ook lichtpuntjes: ik krijg weer wat meer tijd voor man, kinderen en kleinkinderen en voor mijn vrienden en vriendinnen niet te vergeten. We kunnen weer lekker buiten het seizoen op vakantie gaan, dan is het lekker rustig en kun je wat meer genieten van omgeving en zijn de toeristische plaatsen goed te bezoeken. En ik krijg eens tijd om te reflecteren op wat ik wil en of ik nog wel in het onderwijs verder wil gaan. Misschien moet ik wel bonsaiboompjes gaan kweken of een cursus macrame gaan doen.

Wie weet wat er uitkomt :-)