Frauderende wetenschappers of enthousiaste onderzoekers?

Wat is het toch jammer dat we zo zijn doorgeschoten in de wetenschappelijke wereld. Als je in deze wereld iets wil bereiken/betekenen dan moet je in ieder geval veel publiceren. En lange tijd deed het er niet eens toe wat je publiceerde als het maar véél was. de citatie-index getuigt hiervan.

Waardoor hoor je nu zoveel over frauderende wetenschappers? In de eerste plaats door die publicatiedruk. Om maar zoveel mogelijk te publiceren is het logisch dat je ook wel eens teruggrijpt op eerder werk (dat heet zelfcitatie) en eerlijk gezegd, wat is daar mis mee? Natuurlijk moet je wel je bronnen vermelden maar als je het toch zelf geschreven hebt...
Kwalijk is natuurlijk als stukken "geleend" worden via internet en er geen fatsoenlijke bronvermelding plaatsvindt. Maar door de druk en pressie van wetenschapsbroeders gaat er wel eens iets mis. 


Als je als onderzoeker een proefschrift publiceert dat ook nog praktische relevantie heeft dan word je door sommige andere wetenschappers verguisd want het is niet hoogstaand, ha wie bepaald dat dan? Je mag promoveren bij de gratie van overheidsgeld dan is het toch mooi dat je onderzoek ook toepasbaar is, of zie ik dat verkeerd?

Het wordt tijd dat ook de overheid eens in gaat zien dat het wetenschappelijk bolwerk een te zeer gesloten bolwerk is waar mensen die niet aangesloten zijn bij allerlei door henzelf in het leven geroepen instanties (ICO e.d.) geweerd worden voor functies op universiteiten. Hierdoor houdt dit clubje zichzelf in stand en worden mensen die ook (naast hun wetenschappelijke kennis en kunde) praktisch kunnen denken en handelen buiten de deur gehouden. Dus komen opbrengsten van gedegen onderzoek veelal niet terecht waar ze terecht zouden moeten komen nl. in de maatschappij, in de scholen of bij de mensen die het nodig hebben. Vaak is het zo dat de "gewone man" de wetenschappelijke wereld wantrouwt doordat er weinig of niets  dit gesloten karakter doorbreekt en dat is jammer want over en weer kan er veel gedeeld en geleerd worden.

Het ministerie van Onderwijs stelt sinds enige jaren een lerarenbeurs ter beschikking waarmee leraren een promotietraject kunnen volgen. Dat is een prachtig initiatief waarmee praktisch onderzoek dat direkt ter beschikking komt van de scholen bevorderd wordt. Maar op sommige universiteiten wordt toch nog geprobeerd om deze promoties alleen te verbinden aan begeleiders die van een van de onderzoeksscholen komen (dus weer niet praktisch, alleen wetenschappelijk). Een gemiste kans zou ik zeggen. Probeer nu juist voor deze mensen een goede mix te vinden tussen wetenschappelijk en praktisch onderzoek dan heeft het voor iedereen meerwaarde. Voor de leerlingen, voor de leraren zelf, voor de school, voor het onderwijs en uiteindelijk voor de gehele maatschappij.


Laten we weer streven naar onderzoekers die met enthousiasme hun onderzoek uitvoeren. Die weten waarom ze dit doen en ook blij zijn als de opbrengsten van hun onderzoek relevant zijn voor anderen en in de praktijk gebruikt gaan worden. Daar zullen zij dan ook graag artikelen over schrijven die gepubliceerd worden, al dan niet in wetenschappelijke tijdschriften maar liever nog in relevante vakliteratuur.

Een wetenschap die van grote nut is voor de maatschappij.daar doen we het toch voor!!!