Weer een vakantie

het is en blijft een verzuchting die ik, zo lang ik in het onderwijs zit, blijf slaken.
Alweer een vakantie? Dat houdt de boel toch op.... we moeten door.... er moeten zaken af...
En dan kijken mijn collega's me best wel wezenloos aan, hoezo door? Hoezo moet af?
Het is vakantie, de school gaat dicht, we zijn weg, de email is uit, de telefoon gaat uit en na volgende week zien we wel weer.

Ik blijf me daarover verbazen en moet er blijkbaar nog altijd aan wennen. In het bedrijfsleven en in andere instellingen gaat het leven gewoon door ook als ik of iemand anders vakantie heeft. Hier worden geen deuren gesloten en gaat de email en de telefoon echt niet uit. Brood moet gebakken worden, zieken moeten verzorgd en branden geblust. Altijd maar weer 24 uur per dag.

Het is knap dat het onderwijs dit al zo lang volhoudt, volgens mij als een van de laatste maatschappelijke instituties en dit ook nog vol verve blijft verdedigen.
Het is niet meer zo rigide als een tijd geleden maar als je deze en volgende week in het onderwijs probeert een afspraak te plannen of een school zou binnenlopen (zo die al open is) dan is het toch erg stil daar. Mensen zijn op vakantie! 

Wat mijzelf betreft, ik heb natuurlijk de luxe om op een ander tijdstip te kunnen gaan, dus makkelijk praten dan hoor ik wel vaker. Daar staat tegenover dat ik geen vaste aanstelling heb en waarschijnlijk ook niet krijg, geen of variabel pensioen op bouw en vanaf september weer moet knokken om projecten te mogen doen zodat er weer geld binnenkomt. Het is of het een of het ander. Voor vrijheid moet je altijd betalen.

Maar ik vraag me wel af hoe het komt dat in het onderwijs zoveel projecten, in alle goede bedoelingen, stranden. ik wijt het aan de tijd (tijdgebrek? prioriteit?). Door de indeling in schooljaren start een project meestal pas echt goed na de herfstvakantie (eerst opstarten, dan vakantie) en de start is meestal voortvarend tot aan de kerstvakantie. Dan moet men in januari de draad weer oppakken en kabbelt men verder onder het mom van veel discussies en brainstormen en iedereen zijn zegje doen, tot aan de voorjaarsvakantie. Daarna start de uitvoering van het plan, men gaat ontwikkelen en schrijven en met elkaar aan de slag. In de meivakantie gaat iedereen even bijkomen van het harde werken maar daarna slaat de paniek  toe want het moet af voor de zomervakantie. Dat gaan we niet redden dus wordt er uitstel aangevraagd en meestal ook wel verleend waarna het proces na de zomervakantie weer opnieuw ingaat want soms heb ik de indruk dat zaken in die zomervakantie "met de zon in de zee zakken".

Hopelijk zien jullie dit verhaal als een beetje satirische blik op de ontwikkelingen in het onderwijs. Het is gelukkig niet zo zwart-wit maar soms denk ik dat we ons in het onderwijs iets bedrijfsmatiger zouden moeten opstellen en er voor moeten zorgen dat zaken af komen. Hierbij kan een pdca cyclus of de collectieve leercyclus een heel handig hulpmiddel zijn  om in ieder geval de fasen in ontwikkelprocessen, teamvorming e.d. te onderkennen.